Wojciech Zimiński kocha radio, a radio kocha Wojciecha Zimińskiego, czyli ta książka jest owocem szczęśliwej miłości. Sam redaktor Zimiński, niestrudzony komentator naszej rzeczywistości, jak mało kto potrafi wytykać ludzkie słabości. Na szczęście wszyscy myślimy, że to nie o nas. Ja też. Dlatego jestem jego wielbicielką.

Magdalena Jethon

Tu Biuro Wszelkiego Pocieszenia. Jak powiadają starsi wiekiem, kiedyś to był boży porządek. Rok miał cztery pory, a dzieci nie miały po 40 lat. Z grubsza rzecz ujmując, świat, mimo rozmaitych mankamentów i paskudztw, był dorosły. Cechą człowieka dorosłego, odróżniającą go od dziecka, jest umiejętność realistycznej oceny rzeczywistości wynikającej z doświadczenia. Jakoś tak się stało, że dzisiaj każdy musi móc wszystko, nie bacząc na realne możliwości. Przed laty mężczyzna, który miał 160 cm wzrostu, nie domagał się możliwości gry w reprezentacji kraju w koszykówce. Wiedział natomiast, że - w przeciwieństwie do potencjału dwumetrowego olbrzyma - otwiera się przed nim kariera dżokeja. Dziś każdy musi mieć prawo do reprezentowania kraju w drużynie koszykówki. Tylko to może mu dać szczęście. Grubi muszą wygrywać w biegu na 100 metrów, a chudzi pokonać mistrza sumo. Bo muszą być szczęśliwi. Człowiek dorosły wie, że skoro z różnych względów nie może robić jednego, to szuka szczęścia w innym. Okazuje się, że umożliwienie łysemu reklamowania szamponu jest miarą postępu.

O Wojciechu Zimińskim będą kiedyś pisać wiersze.
To znaczy - już piszą. To znaczy - ja piszę:
Wojciechu Zimiński,
I Zalew Szczeciński,
I we wsi Otaląż
Niechaj Ciebie chwaląż

Artur Andrus

Nazywam się Dexter i nie jestem pewien, kim jestem. Wiem tylko, że jest we mnie coś mrocznego, ukrywam to i nie mówię o tym, ale On bez przerwy we mnie tkwi - mój Mroczny Pasażer. Gdy przejmuje kontrolę, czuję, że żyję.

Wszystkie moje poprzednie próby kontaktu z ludźmi skończyły się, cóż... śmiercią. Mężczyzna powinien mieć pasję, coś, co może robić w wolnym czasie, by rozładować całodzienne frustracje. Może być kolekcjonerem znaczków, miłośnikiem piłki nożnej, brydżystą albo... seryjnym mordercą. I choć ta forma spędzania wieczorów ma długą tradycję i nawet kilku dość znanych propagatorów, większość społeczeństwa niestety jej nie akceptuje... Trudno wyobrazić sobie, by przy podwieczorku ktoś rzucił od niechcenia: "Mogę zabić człowieka, poćwiartować i zdążyć na wieczór z Lettermanem, ale gdy moja dziewczyna czuje się niepewnie, nie wiem, co robić".

Pamiętacie czasy, kiedy pozytywny bohater wjeżdżał na białym koniu, rozprawiał się ze złoczyńcami i odjeżdżał w stronę zachodzącego słońca? No to zapomnijcie, to se ne wrati! Świat nie jest czarno-biały. Niestety, nie jest także różowy. Świat Dextera ma kolor purpury. Oto zimnokrwisty morderca, który z uśmiechem na twarzy wbija nóż w związane ciało swojej ofiary, a my patrząc na niego, nie czujemy oburzenia ani wstrętu. Co więcej - kibicujemy mu, trzymając kciuki za jego dalsze sukcesy.

Poznaj wszystkie tajemnice Dextera, odkryj nieznane fakty z jego podwójnego życia i rozpraw się z mitami. Jeśli masz odwagę, spróbuj zagłębić się w psychikę bezwzględnego mordercy, przyjrzyj się narodzinom potwora i przez chwilę popatrz na świat jego oczami. Przeczytaj także wywiad z ojcem Dextera - autorem książek o seryjnym mordercy z przedmieść - Jeffem Lindsayem.

To opowieść o skrzatach i ludziach, radzących sobie w świecie bez słońca. Estera pisze pamiętnik, licząc, że ktoś go przeczyta; o ile po latach mroku ktoś jeszcze będzie umiał czytać. Rosa, młody przywódca skrzatów z Boru, rozmyśla o nieciekawej sytuacji swych pobratymców. Wielebna Maura czyni wyrzuty pozbawionej uczuć Pustej z powodu zagubienia Obiektu. Jakim sposobem dzieciak wymknął się z sieci? A jakim cudem ociemniały świat wciąż trwa? Czyżby dało się oszukać los? Czy ziarnkiem piasku, zgrzytającym w żarnach przeznaczenia, może być dziwna dziewczynka? Milczy i uśmiecha się szczerbato, odważnie patrząc w mroczoną twarz Boru. Skrzatów też się nie boi, choć nie należą one do codzienności ludzkich szczeniąt. Kim jest to dziecko. Znajda to opowieść o wyborach, wolnej woli, różnych obliczach miłości, o tym, że Droga jest ważniejsza od Celu. Bo choć przeszłość jest jedna, niezmienna, ścieżek prowadzących do przyszłości może być wiele... Z recenzji: Wspaniała rzecz. Powieść znakomita, kompletna, z realistycznie wyrysowanymi postaciami i zdarzeniami, bez luk logicznych. Już dawno nie czytałam tak dobrej powieści. Już dawno nikt nie wprowadził mnie w tak fascynujący świat, zupełnie inny od tego, w którym aktualnie żyjemy. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony. Książka nieszablonowa, zaskakująca i wciągająca. "Mądre i wyrafinowane". "Książka jest znakomita i wbrew temu, że opowiada o skrzatach, nie jest to pozycja z gatunku literatura dziecięca i młodzieżowa. Czytałem ją z pół roku temu, ale nadal siedzi z tyłu głowy. Doskonała konstrukcja, bohaterowie narysowani jakby byli tu gdzieś obok, a fabuła mięsista i namacalna do granic perfekcji. To jedna z tych książek, które się czyta jednym tchem, nawet zaniedbując obowiązki, i co jakiś czas sprawdza się, czy nie pojawiła się kontynuacja". "Świetne. Stosunek jakości do ceny świetny:)"

On jest bogaty, doświadczony, nieufny. Ona wrażliwa, introwertyczna, pełna kompleksów. Oboje niosą bagaż trudnego dzieciństwa. Po raz pierwszy spotkali się w parku. Wtedy też po raz pierwszy od niego uciekła... Zafascynował ją i przeraził jednocześnie. Zawsze bała się takich mężczyzn: silnych, pewnych siebie do granic arogancji, mrocznych i skomplikowanych. Był zły i przestraszył ją, ale nie mogła o nim zapomnieć. Irracjonalny lęk, jaki w niej wzbudził, przekonał ją, jak pozorny był jej spokój i ćwiczone całymi latami opanowanie. Bezpieczeństwo, którego szukała w swoim cichym, uporządkowanym świecie, okazało się złudne i kruche... "Nieznajomi z parku" to w równym stopniu opowieść o miłości, jak i o nienawiści. To historia mężczyzny, który nie potrafi ufać, i kobiety, która nie umie walczyć o to, w co wierzy. Nieznajomi to absolutny debiut prozatorski autorki, wydany pod pseudonimem Joan Bowen. Książkę opublikowało wydawnictwo Almapress w 1994 roku. W pewnych kręgach "Nieznajomi" uchodzą za powieść kultową i obowiązkową lekturę każdej romansoholiczki. Legalnie powieść była dotychczas dostępna jedynie w bibliotekach i na Allegro. Teraz to się zmieni. Prezentujemy nową XXI-wieczną wersję, odświeżoną, po korekcie, nieco przeredagowaną, acz bez przesady, by nie zniechęcić jej dawnych fanów. Z recenzji: "Powiedzieć, że dobrze mi się czytało "Nieznajomych z parku" to za mało. Za każdym razem, kiedy byłam zmuszona sobie przerwać, czułam żal. To jak autorka buduje napięcie, sprawia, że lektura zwyczajnie pochłania czytelnika. Wartka akcja w żadnym momencie nie siada, a opisy, sprowadzone do optymalnych rozmiarów, są bardzo naturalne i kończą się na dwa zdania przed pojawieniem się myśli: no dobrze, ale co tam dalej będzie się działo". "Myślę, że określenie romans jest w tym przypadku określeniem nie do końca prawdziwym. Czytelniczki, bo jednak to kobiety sięgają po tego typu lektury, znajdą tu o wiele więcej niż historyjkę rodem z Harlequina. Dla mnie to książka bardzo kinowa, bo odnoszę wrażenie, że mógłby być z niej naprawdę dobry film". "Nie jest to przesłodzony romans, bardziej melodramat, a raczej powieść psychologiczna o trudnym uczuciu i erotycznej fascynacji".

Powieść zanurzona w grotesce i absurdzie, ukazująca perypetie głównego bohatera, czterdziestoletniego pracownika korporacji, który zostaje uwikłany w spisek, a w jego życiu pojawia się demoniczna postać z innego wymiaru. Gdy dotychczasowe życie głównego bohatera legnie w gruzach, jedyną szansą na odmianę losu stanie się SZALEŃSTWO. Czy faktycznie jest to dobre rozwiązanie, niech odpowie sam Czytelnik. Z recenzji: Rewelacja! Na każdą kolejną książkę Brzostowskiego czekam z niecierpliwością, bo tylko on posiada niebywałą umiejętność rozbawiania mnie do łez. Polecam wszystkim z dystansem do świata i samych siebie. Co za czad! Śmiałam się w głos. Prześwietne dialogi, co za smaczki językowe! Moim zdaniem cudne, niepowtarzalne klimaty przywodzące na myśl magazyn 60 minut na godzinę. Miłośnicy podobnego humoru będą zachwyceni. No i zakochałam się w Rodrigo Valente. Dziewczyny! Przeczytajcie zakochacie się na zabój. Chłopaki sami zobaczcie, w jakich facetach kochają się wszystkie babki. To właśnie dla takich czarnych charakterów porzucamy naszych mężów i dzieci, by po latach, skruszone, bez grosza przy duszy, za to ze zdewastowaną reputacją, wrócić na łono rodziny i do końca życia rozpamiętywać naszego Rodrigo. O Autorze: Marcin Brzostowski (ur. 1969) autor powieści Pozytywnie nieobliczalni, Radio miłość nadaje!, I tak skończymy w więzieniu! czyli Tryptyk Polski (bez trzeciej części) (e-book) oraz zbioru miniatur Szach-Mat! czyli Szafa wychodzi, ja zostaję. Laureat konkursu Ad Absurdum zorganizowanego przez wydawnictwo Indigo. Fragment nagrodzonego tekstu został opublikowany w książce Śmiertelnie absurdalne zebranie, edycja 2007/08.

Akcja powieści toczy się w niemieckiej III Rzeszy w latach 1933-1945, przy czym blisko połowę powieści zajmują sceny rozgrywające się w końcowym stadium upadku hitlerowskich Niemiec. Głównym bohaterem jest Oskar von Brodowsky, młody pisarz emigrujący do Francji z chwilą dojścia Adolfa Hitlera do władzy, a następnie powracający do Niemiec w 1938 roku; z emigranta staje się pupilkiem władzy. Rodan ukazuje funkcjonowanie życia prywatnego, społecznego, kulturę i sztukę nazistowskich Niemiec na podstawie życia głównych bohaterów powieści, którymi są postacie historyczne, jak Hitler czy Ewa Braun, oraz fikcyjne. Oskar von Brodowsky, Olga Schulenberg, Karin, Albert Heuss i młodziutki Kurt, Nikolai Krasnuschkin, biały emigrant, później jeden z dowódców w wojnie niemiecko-radzieckiej Ostatnie dni Sodomy pokazują ich skomplikowane losy. W tej epickiej powieści Rodan wykazuje się wyśmienitą znajomością historii Niemiec, Europy, omawianego okresu, drobiazgową znajomością teatru, kina, prasy, plastyki, literatury III Rzeszy. Nie stroni też od mocnych scen erotycznych, które podkreślają, że zbliża się nieubłagany koniec pewnego świata, pewnej epoki... ANDRZEJ RODAN, pisarz, publicysta, filozof, historyk kultury. Nakłady jego czterdziestu dziewięciu, dotąd wydanych książek, przekroczyły 3.000.000 egzemplarzy. Autor wielu bestsellerów, które dały mu ogólnopolską popularność, jak m.in. wcześniejsze powieści: Okolice porno shopu", Ostatnie dni Sodomy", Moje życie z Marilyn Monroe", czy popularno-naukowa Historia erotyki". Samo wyliczanie książek Autora przypomina listę bestsellerów. O sobie mówi: Byłem robotnikiem, studentem, muzykiem, doktorantem na wydziale filozoficzno-historycznym, dziennikarzem, dyrektorem, redaktorem naczelnym. Nie siedziałem tylko, nie kradłem i nie żebrałem. Poza tym robiłem dużo głupich rzeczy i nigdy tego nie żałowałem.

Kryminał, obyczaj, horror? Wszystko to znajdziemy w zbiorze opowiadań "Tercet i inne historie". Oraz sporą dawkę seksu, rozumianego jednak w każdym z opowiadań inaczej. Jak rodzaj sportu, rozrywki młodych ludzi, którzy idą do łóżka równie łatwo jak do pubu; jako wyraz marzeń, tęsknot i miłości; wreszcie jako przejaw chorych pragnień albo... wstęp do kary. Z recenzji: Niezłe, tylko znowu muszę to napisać...szkoda, że takie krótkie. No, no, no... Mocne. Oby tak dalej... Bardzo lubię takie historie z dreszczykiem. Podobały mi się i polecam! O Autorze: Urodzony w 1976 roku w pięknym mieście Pułtusk. Od kiedy pisze? Nie pamięta. Pożółkłe kartki, na których wykaligrafował pierwsze opowiadanie, dawno pokryła gruba warstwa kurzu. W 2006 roku wyjechał wraz z żoną na Islandię. Tam urodził się ich syn Alan. Jak twierdzi, Islandia to dobre miejsce do tworzenia. Ulubione formy to obyczaj, kryminał, horror, nierzadko o zabarwieniu erotycznym.

Utwory zebrane w niniejszym tomiku należą do najciekawszych w dorobku poetki. Większość z nich to tradycyjne wiersze rymowane, odznaczające się dużą dbałością o formę. Poruszana w nich tematyka dotyka spraw ważnych i najważniejszych: miłości, piękna natury, złożoność ludzkiego życia... Realizm przeplata się tu z idealizmem, optymizm z goryczą, a baśniowość z surrealizmem. O Autorce: Urodzona 6 marca 1977 roku. Publikowała na forum literackim opowiadania.pl, zdobywając wiele entuzjastycznych opinii. Przez długi czas tworzyła wiersze, a źródłem jej natchnienia bywał zarówno zachwyt nad światem, jak i refleksja nad nim. Autorka nie stroni także od prozy. Swego czasu interesowała się szeroko rozumianą fantastyką, obecnie zaś chętnie tworzy teksty obyczajowe.

Trzy różne kobiety, na pozór szczęśliwe, czy raczej pogodzone z losem. Wiele je dzieli, ale być może równie wiele łączy... Historia o nieśmiertelnej prawdzie że to, czego szukamy, najczęściej znajduje się w najmniej spodziewanym miejscu. Opowieść o miłości, odwadze, o marzeniach, które czasami się spełniają, i o wierze, która czyni cuda. Marta, Ewelina i Maria zapraszają do swojego życia. W tej powieści mieszają się ich historie, łącząc w jedną, która przyjmuje zaskakujący obrót. Trzy kobiety, trzy osobowości, trzy różne światy. A jednak wiele wspólnego... Z recenzji: Trzy kobiety, trzy miłości, trzy tajemnice... Ta historia wzrusza, zachwyca i nie daje o sobie zapomnieć Agnieszka Krawczyk. Dobry pomysł, ciekawa historia i ładunek pozytywnych emocji Mariusz Zielke. Słowa autora: 'Moje postaci nie są przypadkowe i naprawdę istnieją, chociaż wydarzenia ukazane w książce nie zawsze miały miejsce' zaciekawiły mnie, bo lubię wszystko, co nie przypadkowe Jolanta Kwiatkowska.

To opowieść o czterech przyjaciołach, mieszkających w internacie o zaostrzonym rygorze wychowawczym. Każdego dnia chłopcy podejmują walkę nie tylko ze szkolnymi problemami, ale również z własnymi kompleksami i rodzinnymi problemami. W odnalezieniu spokoju ducha wspiera ich nowo przybyły do szkoły nauczyciel. Stosując nietradycyjne metody nauczania, wprowadza w życie szkoły nieco światła i nadziei. Kiedy uczniowie zaczynają wierzyć we własne siły i lepsze jutro, dochodzi... Przeczytajcie! Pierwsza część książki to przede wszystkim zbiór obrazów, w których bohaterowie doskonalą się i zbierają doświadczenie. Rozliczenie z nauk wieku dziecięcego następuje w drugiej części powieści. "Skrzydła Azraela" to debiut prozatorski Autorki. Z recenzji: "Przejmujące, wzruszające, zaskakujące". "Dorastanie samo w sobie jest traumatycznym przeżyciem, a dorośli często dodatkowo je utrudniają. Czasem trafi się PEDAGOG z prawdziwego zdarzenia i wyciągnie dłoń. Poruszyła mnie ta opowieść".

Siedemnastoletnia Caroline Prajs urodziła się w Kanadzie. W wieku lat dwunastu wyjechała wraz z rodzicami do Polski. Jest więc dość rzadkim przypadkiem emigrantki, której wybór stanowi odwrócenie losów znacznej części współczesnej polskiej młodzieży. "Gdy krzywe jest prost" to pełna uroku, świetnie napisana opowieść o relacjach rodzinnych młodej bohaterki i jej trudnej adaptacji do nowych warunków środowiskowych. Żywa narracja, pełne humoru i dowcipu dialogi wprowadzają czytelnika w świat życiowych problemów nastolatków oraz niełatwe dylematy ich pierwszych młodzieńczych miłości. Z recenzji: "Zabawne, urokliwe, inteligentne". "Polecam fanom Siesickiej i Musierowicz:)" O Autorze: Poeta, prozaik, krytyk literacki, publicysta, autor książek dla dzieci i młodzieży. Absolwent socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od marca 1983 mieszka w Kanadzie. Wydał kilka tomików poetyckich. Opublikował tom felietonów, zbiór pamfletów krytyczno-literackich, książki biograficzne, dwa tomy monograficzne oraz pozycje z zakresu literatury dla dzieci i młodzieży: Szansa (1980), Gdybym był lekki jak piórko (1983) i Ściana pełna jerzyków (2011) wyróżnienie w ogólnopolskim konkursie literackim na powieść dla młodzieży, ogłoszonym przez Wydawnictwo Telbit. Redaktor kilkudziesięciu książek poetyckich i wspomnieniowych. Wiersze, fragmenty prozy i teksty krytycznoliterackie publikował na łamach wielu pism w kraju i na obczyźnie. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Koncepcyjny zbiór dziewięciu zróżnicowanych stylistycznie i tematycznie opowiadań, połączonych wspólnym motywem. Podróż przez czasy i światy, pozwalająca na panoramiczne przedstawienie problemu - efekt rozmyślań nad naturą tęsknoty i jej implikacjami. Dodajmy, że zbiór tworzy nienachalną całość poprzez system subtelnych powiązań, odniesień, wątków mitologicznych, baśniowych, historycznych, literackich z przeplatającym się motywem Pięknej i Bestii, osadzonym w realiach XXI wieku. Z recenzji: Zaskakujące ujęcie tematu miłości, oczekiwania, marzeń. Orzeźwiające. Polecam wszystkim. Gratuluję autorowi. Jest w tych historiach coś, co nie pozwala długo po zakończeniu lektury zapomnieć przedstawionych postaci, sytuacji... Jakaś wciągająca melancholia, intrygująca nuta,tęsknota właśnie, za... Tu każdy wstawi coś innego. Młody autor posiada niewątpliwy dar czarowania czytelnika. Talent ów, poparty erudycją, oczytaniem, bogatą wyobraźnią tworzy z niego niebezpiecznie wciągającego w swój świat pisarza.

Bo moje siostry opowiada historię młodego mężczyzny, przekreślonego przez los jeszcze... przed urodzeniem. Przyszedł na świat w ludzkim bagnie, w nim się wychowywał i nigdy tak naprawdę nie udało mu się z niego wygrzebać. Czy to z powodu rodzinnego naznaczenia, braku miłości, czy też wrodzonego zła, które tylko czeka, by podnieść łeb i ugryźć, staje się człowiekiem odrzuconym i samotnym. To opowieść mężczyzny wychowanego w rodzinie alkoholików, poniewieranego przez pięć starszych sióstr, które wini za swoje wszystkie nieszczęścia i złe wybory. Ale to on, własnymi rękami, niszczył miłość i rodzinę, które mogły stać się jego ratunkiem. Historia inspirowana zdarzeniami prawdziwymi, która nadal trwa i czeka na swoje zakończenie. Z recenzji: Mocna, wstrząsająca spowiedź, aż miejscami kusiło, by przestać czytać, odwrócić wzrok, nie patrzeć, nie widzieć. Ale nie mogłam przerwać. Przeczytałam jednym zapartym tchem. Są takie historie, są takie widoki, że musisz je poznać, musisz je wchłonąć, przetrawić. I żyć dalej, stając się trochę mądrzejszym i wierząc, że mimo wszystko świat nie jest taki beznadziejny. Że mamy tu jednak coś do gadania, jakąś, cholera, wolną wolę i możemy wybrać dobro, zamiast tkwić w bagnie przeznaczenia. Przeraziłem się, bo naraz odkryłem, że to o mnie i moim ojcu historia jest... On też zniszczył swoją rodzinę. Nienawidzę skur...! Zarazem żal mi go. "Bardzo ciekawa książka. Pokazuje, jaki wpływ ma dzieciństwo na nasze dorosłe życie".

Szary cień to dyptyk, zawierający dwa literackie obrazy. W tytułowym Szarym cieniu policjanci zmagają się z zagadką tajemniczej śmierci. Mylne tropy, zjawiska paranormalne, półświatek, którego życie koncentruje się w miejscowym parku to sceneria powieści. Historia dziwnego zgonu i jeszcze dziwniejszego podejrzanego kładzie się cieniem na życiu bohaterów, komisarza Wątroby i posterunkowego Chwiejczaka, nie dając im spokoju przez lata. A na deser drugi obraz, opowiadanie Kosmiczny Edek, które jest zapisem przeżyć rencisty-pijaczyny, spędzającego czas na osiedlowej ławeczce w ekipie Stalowego Kazka. Zostaje on zauroczony potężną osobowością Kosmicznego Edka, który niespodziewanie urasta do rangi osiedlowego guru i organizuje coś w rodzaju sekty. Edek pomaga, kieruje, uczy, ale też wymaga od swoich podwładnych - posłuszeństwa niemal wojskowego i oddania duszy... Z recenzji: Po lekturze Kosmicznego Edka ze zdumieniem odkryłam, że menel to też człowiek, który ma swoje pragnienia i swoje zasady. W momencie próby właśnie wśród meneli znajdują się jedyni sprawiedliwi, potrafiący rozpoznać zło i wciąż umiejący płakać... Mimo drastycznych momentów, homeryckich porównań i filozoficznych wtrętów akcja jest wartka, a historia skrzy się humorem. Szary cień to kryminał, będący filozoficzną rozprawą, w której czerń przegrywa z szarym, szare z szarawym i nic nie jest do końca jasne. Śledztwo rozciąga się w czasie i choć w końcu dowiadujemy się 'kto zabił' pozostajemy z pewnym intrygującym niedosytem, zachęcającym, by sięgnąć w głąb siebie i tam poszukać wyjaśnień. Żeby nie było wątpliwości, książka płynie wartkim potokiem, sensacja goni sensację, żart pogania dowcip, a wyobraźnia autora oszałamia. Fabuła intrygująca, przyprawiona dawką czarnego humoru, a komisarz Wątroba, fan męskich stringów, to postać z gatunku kultowych. O Autorze: Tomasz Mróz (ur.1973) postanawia w wieku 16 lat doprowadzić do pełnej identyfikacji swojej osoby z kreowanymi w tworzonych przez siebie komiksach i opowiadaniach postaciami. Po latach wytężonej pracy udaje się pełne przeistoczenie w istotę będącą skrzyżowaniem Stalowego Kazka i Komisarza Wątroby. Od tego momentu trwa w tej na pozór niedorzecznej formie, udając sporadycznie oryginał w celu wykonywania prostych czynności życiowych i zdobycia pożywienia dla siebie i bliskich.

Z noty autorskiej: Rozejrzyj się. Olimpiada trwa. Musisz zdecydować, czy weźmiesz udział, czy tylko kibicujesz? Może pognasz ulicami miasta w szaleńczym maratonie, ścigany przez futrzaka o mentalności słuchacza Radia Maryja? Lubisz strzelać do faszystów? Świetnie, mamy dla Ciebie odpowiednią dyscyplinę. A może wypad na Kapitol z wizytą w baraku, pardon u Baracka? Jeśli masz dzieci, nie czytaj tekstu Junior i ośmiu gniewnych. Lepiej żyć w nieświadomości. A jak nie masz, to od niego zacznij, koniecznie. UWAGA! Osobom pozbawionym dystansu do świata i do siebie po lekturze Olimpiady szaleńców - może się pogorszyć. Pisząc te opowiadania, znajdowałem się w amoku bezkarnej szczerości, a to znaczy: nie zawracałem sobie głowy tabu i podobnymi bzdurami. I pamiętajcie, ostrzegałem. A wszystkim radosnym wariatom życzę dobrej zabawy. Ps. Kochana teściowo, gdybym mógł napisać Podręcznik produkcji cyklopów od nowa, no cóż zrobiłbym to dwa razy złośliwiej. Pucio Pucio i tak dalej. Cmok. Z recenzji: Super! Śmieszne, szalone, świeże, pomysłowe, niesamowite. Kupa fajnej rozrywki. Czytając te opowiadania, na pewno nie będziemy się nudzić. Każde inne, jedne śmieszne, inne makabryczne, w kolejnych absurd goni groteskę. Wspólną cechą jest zaskoczenie oraz lekki i łatwo przyswajalny styl narracji. Polecam! Fajne i z pazurem. Czyta się bardzo dobrze. Kilka pomysłów jest do zaimplementowania od razu, szczególnie panic button w grzbiecie kota. Pozdrowienia.

Niech zacznie się ceremonia to zbiór siedemnastu wierszy, przepełnionych buntem oraz niezgodą na otaczający nas świat. Autor postrzega w nich życie takim, jakim ono jest lub bywa. Prezentowane emocje oscylują między zachwytem a egzystencjalną pustką. Poeta podchodzi z dystansem do samego siebie, nie stroni od sarkazmu oraz języka ironii. Bezpardonowo rozprawia się z ludzką głupotą, zakłamaniem oraz pozerskim stylem bycia. W jego wierszach można znaleźć odwołania do takich postaci jak Jack Kerouac lub Andrzej Bursa. Z recenzji: Te wiersze czyta się jednych tchem. Absolutna, artystyczna bezkompromisowość. Jak granat wrzucony do studni. Eksplozja buntu, mądrości życiowej i pogodzenia się z losem, z którym nie da się przecież iść ręka w rękę. Panie polonistki chowajcie swoje córki! "Poczułem się po lekturze pozytywnie... zdołowany, bo pomyślałem, że nie jestem sam w tym dole, że inni też tak mają". Autor o sobie: urodzony w 1990 debiutant.

Powieść obyczajowa w dwudziestu opowiadaniach, z których każde stanowi oddzielną całość. Opowiadania łączy para bohaterów młode małżeństwo, wchodzące w dorosłe życie na przełomie lat 80-tych i 90-tych ubiegłego wieku. Zaczyna się od ślubu z rozsądku, czyli dla mieszkania. Takie czasy były, że osobie samotnej przysługiwała zaledwie kawalerka, a małżeństwu aż M3. Sporo humoru w codzienności, czasem zaskakujący finał, trochę wzruszeń i smutku, trochę grozy, odrobina magii... Jak to w życiu. Z recenzji: Książka bawi, śmieszy i wzrusza czytelnika, a wszystko to połączone z pewnym surrealizmem, z czymś nie do końca realnym. Powieść czyta się wyśmienicie, dzięki lekkiemu, plastycznemu językowi. Polecam lekturę tym, którzy szukają odprężającej, pokrzepiającej historii, kryjącej w sobie coś więcej niż tylko pustą rozrywkę. Autorka zaserwowała nam dość ciekawe spojrzenie na człowieka i relacje międzyludzkie, na karykaturalność tamtych lat i na tzw. ogarnianie rzeczywistości. Zastanawiałam się jak określić tę książkę, i pomyślałam sobie, że to taka patchworkowa opowieść. Kolejne rozdziały i epizody są jak kolorowe kawałki patchworkowej kołdry niemal każdy w innym kolorze, każdy z innej gatunkowo tkaniny, a jednocześnie razem tworzące wykończoną kolorową zgrabną i ciepłą całość. Dobrą na długie, zwłaszcza zimowe wieczory. Polecam z czystym sumieniem każdemu, kto chciałby odetchnąć! O Autorce: Urodzona w 1967 w Poznaniu. Zodiakalny Strzelec, co wiele tłumaczy. Z wykształcenia matematyk, magister UAM. Zadebiutowała romansem Nieznajomi z parku (wydanym w 1994 pod pseudonimem Joan Bowen). Zbiór Państwo Tamickie ukazywał się we fragmentach w Expressie Poznańskim. Od 2001 roku zajmuje się pisaniem dla prasy kobiecej. W 2011 wydała, celowo i z rozmysłem jako ebooka, swoją najnowszą powieść Pierwsza z rodu: Znajda.

Ten tomik powinien być wydany sto lat wcześniej! W zaczarowanym świecie nawiedzonego wieszczym duchem neoromantycznego poety XXI w. mieszają się mistycyzm i związana z mesjanizmem polskim metafizyka Króla-Ducha, mroczny gotycyzm wieków średnich i neopoganizm nordycko-słowiański, okultyzm quasi-sataniczny i syberyjski szamanizm, patos i szyderstwo. Uczta nie tylko dla miłośników fin de siecle i absyntu. Tomik wart jest uwagi także ze względu na przekłady i parafrazy literackie, m.in. pierwsze chyba w Polsce całościowe tłumaczenie Okupu za głowę staroislandzkiego skalda Egilla Skallagrimssona. Z recenzji: Wymagające uwagi, skupienia i pewnej erudycji. Świetnie opracowane i obmyślone, co do każdej myśli i fizycznie postawionej literki. Wiersze te czytałem oczami, sercem i rozumem, a po lekturze poczułem się... właśnie tak, nobilitowany. O Autorze: Jakub A. Krzewicki urodzony we Wrocławiu w 1977 roku, ukończył w 1999 roku studia filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Kontrowersyjna postać polskiego Usenetu, ale również poeta i pisarz. Debiutował jako licealista tekstem Opowieść o niczym (Poemko satyryczne w 4 cantos) we wrocławskim piśmie Warsztaty Polonistyczne (1994). Autor tekstów przewodnika Wrocław od A do Z pod red. Ryszarda Gruszczyńskiego wydanego przez wydawnictwo Media-Victor w roku 2008.

Książka ta powstała na skutek doświadczenia autora z popularnym portalem społecznościowym Facebook, gdzie znajomi i wielbiciele autora zamieszczają swoje komentarze jako odpowiedzi na liczne posty i kazania mistrza. Jest to swego rodzaju kronika portalu społecznościowego. Książka rewelacyjna! Zabawna i kąśliwa, sarkastyczna i mocna. Ubaw po pachy gwarantowany. Mokre Pyski rządzą! A gdy się głębiej zastanowić, to również parodia polskiej wsi, małych miasteczek, wielkomiejskich osiedli, gdzie każdy wszystko o każdym wie, ale wszyscy udają, że jest okej.

Od autora:
Ja tworzę poza wszelkimi koteriami literackimi i wydawniczymi, nie biorę żadnego udziału w życiu literackim kraju, bo tu nie ma życia literackiego, ani w ogóle życia. Czasem czuję się analogowym facetem w cyfrowym świecie. Zresztą w Polsce sukces jest rodzajem kontrabandy, którą należy ukrywać przed zawistnymi, bo zażądają świadectwa odprawy celnej.
Konieczną przesłanką aktywności twórczej i sukcesu ludzi nauki, sztuki, kultury, jest gotowość do wejścia w konflikt z oponentem w obronie swego dzieła oraz całkowity brak szacunku dla wydeptanych ścieżek. Gdyby Edison ufał autorytetom do tej pory siedzielibyśmy przy lampie naftowej.
Mój ojciec był ateistą i umówiłem się z nim, że kiedyś, jak odejdzie i będzie bóg, i ten raj, i te anioły, wiesz, to wszystko, to przyjdzie do mnie w nocy i mnie kopnie w dupę. Nie przyszedł.

Aleja dziwacznych posągów Dejana Vukićevicia to zbiór dwunastu opowiadań podzielonych po cztery w trzy cykle: Obsesje, Mitopeje i Le beau est toujors bizarre. W cyklu pierwszym bohaterowie opowiadań to ludzie owładnięci tytułowymi obsesjami (jak bohaterowie opowiadań: Zimny i Martwa dusza), fobiami (np. bohater utworu Tractatus Mosquitus), rozmaitymi skrzywieniami psychicznymi, czy też zwyczajnie uwikłani w niezwykłe, lecz tragiczne w skutkach okoliczności życiowe (bohaterka opowiadania Circulus vitae). Cykl Mitopeje zawiera utwory nawiązujące do popularnych wątków mitologicznych, a nawet biblijnych, niekiedy dość luźno, (jak w opowiadaniu Argo z Ogigiji), zdarza się też przeniesienie postaci mitologicznej do świata współczesnego (opowiadanie Centaur), a także trawestowany wątek biblijny w drugiej płaszczyźnie narracyjnej (w opowiadaniu Kołysanka dla Abla). Opowiadania ostatniego cyklu, Le beau est toujours bizarre, ilustrują daremność odwiecznej gonitwy człowieka za pięknem, co prawda różnie pojmowanym, jednakże jego niedosyt wywołuje tragiczne poczucie pustki, a świadomość, iż jest ono niedosiężne prowadzi bohaterów do samounicestwienia (jak w opowiadaniach: Aleja spleenu oraz Gnój) lub do groteskowych sytuacji, w których o ich losach decydują ludzie wyznający tępo pewne absurdalne zasady (np. opowiadania: Dwa palce pod sercem i Listy z ziemi).   Po zbiorze opowiadań Żałoby, poprzez który Dejan Vukićević objawił się jako pisarz posiadający swoisty głos literacki, w nowym kręgu opowieści, rozkłada on szeroki wachlarz perypetii, przybliżających nam świat jego prozy i umożliwiających przekroczenie granicy zrozumienia dla daremności naszych zmagań z tak pojmowanym, życiem. Aleja dziwacznych posągów jednakże zaskakuje wiernych czytelników prozy Vukićevicia, przywodząc im na myśl raczej Kronikę pewnego miasta Momčila Nastasijevicia czy Bożych ludzi Borisava Stankovicia. Podstawową różnicą jest tu jednak punkt widzenia; perspektywa ta umożliwia zupełnie inny zasięg obserwacji, skierowanych na najodleglejsze i najbardziej ukryte obszary duszy. Wymaga to nieco innego "ustawienia ucha" na te tętno, które bije szerząc odwieczne błędy ludzkości... Radovan Beli Marković      

Czy mąż, poczciwy Peter, może być zdolny do podstępnych akcji przeciw ukochanej żonie? Alinie trudno w to uwierzyć. Jak jednak wytłumaczyć to, co zaczyna się dziać w ogromnym starym domu, do którego wprowadzają się, gdy Peter zaczyna dobrze zarabiać? Drobne zdarzenia, banalne drobiazgi coraz bardziej niepokoją Alinę, gdyż często są związane z niewytłumaczalnymi zmianami nastroju, niemal przejściowymi zmianami jej osobowości. Magdalena Lewańska W regale z polską literaturą można by, kierując się kolejnością liter w alfabecie, postawić książki Magdaleny Lewańskiej pomiędzy dziełami Leśmiana z lewej, a Mickiewicza z prawej. Na Parnasie posadzą ją w innym towarzystwie - przy stoliku autorów, którzy swymi łatwo strawnymi utworami umilali czytelnikom wakacyjny wypoczynek, odpędzali nudę podróży pociągiem, odwracali uwagę w poczekalni dentysty, jednym słowem dawali rozrywkę nie pozostawiającą gorzkiego posmaku straconego czasu. Magdalena Lewańska jest z wykształcenia biologiem. Wychowała się we Wrocławiu, ale od czterdziestu lat mieszka w Niemczech. Pisze opowiadania, powieści i utwory dla dzieci. W Polsce ukazały się jej trzy powieści: Wszystkie moje kaczuszki (Prószyński i S-ka 1999), Tajemnica drewnianej sowy (Stentor 2008) i Detektyw i panny ( JanKa 2011). Publikowała także opowiadania w Esensji (jedno z nich: Stara plebania zdobyło nagrodę tego miesięcznika) w kwartalniku Qfant i w Podkowiańskim Magazynie Kulturalnym". W wolnym czasie z zamiłowaniem pracuje w ogrodzie. Lubi spacery i jazdę na rowerze.

Arachnologia to debiut poetycki Annais. Tytuł zbioru odsyła do jednego z nurtów feminizmu w literaturoznawstwie. Tomik zawiera 37 wierszy (tych sprzed lat i całkiem świeżych), część z nich została nagrodzona w czterech konkursach poetyckich: Kochasz, więc myślisz Domu Kultury w Świdniku (1999), XXI konkursie Zagłębiowski Pegaz w Będzinie (2010) oraz w V i X edycji Ogólnopolskiego Turnieju O Laur Zawodziański Miejskiego Domu Kultury Bogucice-Zawodzie w Katowicach (2006 i 2011). Trzy główne tematy twórczości poetyckiej Annais to eros, tanatos i poesis, choć w tomiku jest także miejsce dla kilku eksperymentów słowotwórczych z nutą humoru oraz wierszy dotyczących refleksji na inne tematy. Uwaga! Niektóre wiersze (zwłaszcza jeden) mogą zostać uznane za kontrowersyjne ze względów religijnych. Nie chcąc urazić czyichkolwiek uczuć, odradzamy czytanie tego tomiku osobom głęboko wierzącym.   Posłowie do Arachnologii napisał Leszek Żuliński, poeta, krytyk literacki, publicysta, juror wielu konkursów literackich, członek Związku Literatów Polskich.   www.zulinski.pl "Wiersze Pani uderzyły mnie swoją zmysłowością, wielością kulturowych ścieżek, apoteozą życia. Ich, jakże wyraźny erotyzm przenosi czytelnika w świat niemal antyczny. Pozwala mu na uczestnictwo w starożytnych bachanaliach... [...\ nie unika Pani tematów trudnych i bolesnych, zmierzając się z chłodem otaczającego świata z samotnością i przemijaniem. Pani poezja pomimo penetracji najtrudniejszych obszarów zawsze powraca do erotycznego, zmysłowego epicentrum świata [...\ Czekając na ten jakże ciekawy debiut poetycki oczekuję wzbogacenia Pani wierszy o szczegół, zamierzoną bylejakość, potoczność[\ Z poetyckim pozdrowieniem i z ciepłą nadzieją na druk zmysłowej Arachnologii." z listu Jacka Golonki, poety, animatora kultury, przewodniczącego jury konkursu poetyckiego Zagłębiowski Pegaz Annais jest kwintesencją kobiecości w sensie wrażliwości i sposobu odczuwania świata. [...\ Niebagatelne znaczenie w twórczości Annais ma erotyka jako nieodłączna część kontaktów między płciami. [...\  I to właśnie jest nieustannie wyczuwalne, namacalne wręcz w twórczości Anny. Wiersze Annais snują się niczym pajęcza sieć, mogą dopaść nas wszędzie, jak w wierszu Wierszobranie. Poezja jawi się tu jako nici pajęcze, przylepiające się do naszych głów, wciskające się w nasze myśli w najmniej spodziewanych momentach codzienności. Poezja nie jest dana wybrańcom, dotyczy nas wszystkich, powinniśmy zatem czerpać z niej garściami, zbierać niczym dojrzałe grona. Tomik stanowi studium kobiecych odczuć, można rzec: typowej dla nas huśtawki nastrojów od melancholii, wpadającej w depresję po euforię płynącą ze spełnienia erotycznego. To obraz współczesnej kobiety, szukającej swoich źródeł w doznaniach ciała i duszy, które zdają się być nierozłączne. [...\ Przyjemnie się czyta te wiersze, odkrywcze i świeże, wnoszące ciepły kobiecy powiew, głębszą refleksję nad naszym skomercjalizowanym, uciekającym od duchowości światem." dr Katarzyna Krzan, kulturoznawczyni, redaktor naczelna wydawnictwa e-bookowo (z recenzji tomiku Arachnologia, "SosnArt" 2011, nr 7)

Drogi potencjalny czytelniku, czy zdarzyło ci się przejechać właściwy przystanek/zapomnieć o bardzo ważnym spotkaniu/zalać sąsiadów/przypalić zupę, dlatego, że akurat odziany w kutą zbroję dowodziłeś garstką ostatnich sprawiedliwych stawiającą czoła daleko liczniejszym hordom podwładnych jakiegoś strasznie mrocznego indywiduum? A może tobie, droga potencjalna czytelniczko, przydarzyło się to samo, podczas gdy akurat byłaś więziona w szklanej wieży, czekając na księcia na białym rumaku, który w imię miłości porwałby cię sprzed nosa złego czarnoksiężnika? Cóż, jeśli tak, ta historia niestety nie jest dla was. Bowiem tym razem kobiety, choć piękne, wcale nie są niewinne i czyste, a rycerze nie okazują się dostatecznie głupi by ryzykować życie w obronie niewieściej czci. Ale jeżeli masz już dość nieskazitelnie krystalicznych postaci - śmiało ruszaj w drogę wraz z bohaterami Argentyny. W daleką drogę, której celem nie będzie uratowanie świata ani nawet przemienienie żadnej zaczarowanej żaby w księżniczkę, a zwyczajne pragnienie napchania własnej kiesy, podlewane żądzą władzy i sławy. Jednak z małych pobudek nierzadko rodzą się wielkie przygody - dlatego bądź pewny, że nie ominą was zaciekłe boje, pościgi i ucieczki, złoto - tracone i zdobywane, intrygi, zdrady, przyjaźnie, a nawet miłość. Kto wie, jeśli okażecie się dość przebiegli, może wyjdziecie z tego cało. Choć, bądźmy szczerzy, na waszym miejscu specjalnie bym na to nie liczył. Lecz dość gadania, przyjaciele, czas ruszać! A jako że postacie z którymi przyjdzie wam wędrować nigdy nie odmawiają dwóch rzeczy - kielicha i modlitwy - wypijmy strzemiennego. Do dna! Gotowiście? No to w drogę.    

Czy można umrzeć z miłości? Ona umarła. Zraniona, oszukana. Kiedy poinformował ją o swoim odejściu. Wydawało się, że wszystko co istotne już się skończyło. Istnienie straciło sens. Marzenia rozwiały się w nudną jednostajność, a kłamstwo nabrało niecodziennego znaczenia. Pozostał ból rozstania. Pustka. I świadomość, że nic dobrego już się nie przytrafi. A jednak... Życie obfituje przecież w okoliczności trudne do wyjaśnienia. Wszystko może się przydarzyć, na przekór doświadczeniu, wbrew zdrowemu rozsądkowi. Budząc przestrach i bezradność. Ale i śmiech wywołany komizmem sytuacji. Opowieść "Kochanek malutki" jest opowieścią o miłości, o zdradzie, o zemście. Zamierzonej, a może wcale nie zamierzonej? W której rzeczywistość zmienia koloryt, pojawiają się elementy magii, a może tylko przyrodzonej wiedzy, zjawiska nie wyjaśnione prawami fizyki, osobliwości sięgające głębi umysłu i odczuwania. Siły woli? Umiejętności koncentracji? Powstaje stan rzeczy nowy, trudny do wyjaśnienia. Codzienność zamienia się w piekło, nowe sytuacje kreują okoliczności nie do przewidzenia, a zwykłe dotychczas czynności urastają do rangi poważnego problemu. Czy można znaleźć wyjście z kręgu tak niezwykłych wydarzeń? Na to pytanie znajdujemy odpowiedź w kolejnych rozdziałach książki. Niemożliwe staje się możliwe. Bójcie się panowie!      

To nie jest książka typu: on kocha ją, ona kocha jego a inna ona też kocha jego, a on jest wampirem. To lekka komedia sensacyjna o problemach wiecznie skłóconych wampirów i wilkołaków. Książka dobra na stres, poprawiająca samopoczucie. Nazwiska, adresy, telefony wampirów i wilkołaków... To na pewno nie są informacje, które można przeczytać w gazetach. Na myśl, że mogą wpaść w ręce policji, wilkołakom jeżą się włosy a wampiry bledną jeszcze bardziej o ile to w ogóle możliwe. Na szczęście, pewien przedstawiciel bledszej społeczności zdołał przechwycić niebezpieczne dane. Miał jednak pecha, sam został przechwycony. Nadeszły ciężkie i trudne czasy, kiedy to odwieczni wrogowie zmuszeni są podjąć wspólny wysiłek, by ratować własną skórę. Nie jest to romans. Nie jest to horror. To pierwsza część cyklu o nie do końca mrocznym świecie wampirów i wilkołaków. Lekka, zabawna lektura dla każdego. Jeśli ktoś myśli, że wampir i wilkołak to straszne i krwiożercze stwory... hm, to może i ma trochę racji, chociaż nie zawsze te stworzenia są takie potworne jakby chciały naprawdę być. Zwłaszcza, kiedy wilkołak ugryzie wampira. Ciężka sprawa... Uśmiechnij się. :D

Dwa równoległe wszechświaty. W jednym Wiktor, student informatyki, nerwus i choleryk. Niedawno stracił matkę i cały świat wydaje mu się za wesoły. W drugim Net, chłopak o niezwykłych zdolnościach paranormalnych, który był świadkiem śmierci swojej dziewczyny. Rozpaczliwie nie potrafi nad sobą zapanować, wszystko mu jedno co się dzieje wokół. Jest też bardzo sprytny psycholog i dziewczyna, która zakocha się w... Skomplikowana historia, zwłaszcza, że jeden z bohaterów planuje zabójstwo. Z zimną krwią. Książka napisana w konwencji dramatu. Nie pozbawiona jest również sporej dawki humoru. Znakomita lektura dla każdego.

Boratino, bohater powieści "Grudka bursztynu" przypomina świeckiego franciszkanina. Wspólną ich cechą jest dobroć i pogoda ducha. Los obdarzył go zwierzęcym instynktem i anielskim sumieniem, rzadką wyobraźnią i "łutem" szczęścia. Dzieciństwo miał biedne, ale niedostatek procentuje głębokimi przemyśleniami. Za to młodość Boratina była bujna i zawadiacka. Z każdej opresji wychodził cało. Pił jak Sergiusz Jesienin, ale nigdy w jego wyczynach nie było niczego, co mogłoby znieważyć ludzką godność. Był szczery, ponieważ nigdy nie utracił dziecinnego widzenia świata, a także rozrzutny i wielkoduszny. Wszyscy lgnęli do niego jak pszczoły do miodu. Od dzieciństwa marzył o szczęściu, więc kąpał się w tej namiastce nie żałując niczego. Nawet siebie. Rosła legenda, a legenda nie umiera. Dramat Boratina zaczął się wtedy, kiedy światłość pioruna kulistego podcięła mu nogi i odebrała świadomość. Przeżył. Ale po pewnym czasie zaczął dostrzegać w sobie anomalie, zaczynał fikcję mieszać rzeczywistością. Od fantazmatów nie potrafił się już uwolnić, zauważyli to jego przełożeni. Więc się zwolnił, aby nie odebrano mu prawa pływania, aby nie stracić łączności z morzem, które dawało mu ukojenie i wypełniało jego sens życia, zmuszając do marzeń, głębszych myśli i patrzenia w nieskończone gwiaździste dale. Było mu gorzko, ale był zawsze bogaty, prócz marzenia o cudownej kobiecie, która sama go odnajdzie, mimo jego dolegliwości fizyczno-psychicznych, miał jeszcze w rękawie atut. Twórczość. Pomyślał sobie, ze tyle przeżył, wiec ma prawo, a nawet obowiązek, opisać dzieje swojego losu Mimo, że w Osiedlu traktują go z przymrużeniem oka, on zna swoją wartość i każdego człowieka i nie obniża lotów, nie przestaje myśleć o swojej "Księżniczce". I wiara czyni cuda. Księżniczka zjawia się, przyjeżdża do księcia i odnosi się wrażenie, że Boratino, który jest urodzony w czepku, szczęścia zostanie dane. Ale każdemu, co jego. Kolejny cios... To tylko kropelki dziewiątej fali - koniecznie należy przeczytać całość. Powieść jest metaforą i zwierciadłem życia każdego człowieka, bez względu na zawód i predyspozycje; każdy z nas dąży do szczęścia, do miłości, do spełnienia. Nieustannie o tym myślimy i biegniemy za swoim marzeniem. Każdy z nas doświadcza tego samego, co Boratino, zmieniona jest może treść, ale nie esencja. Mówimy: "Jestem już Boratinem lub niedługo nim zostanę"... Mocna książka, o wysokim locie. Warto sięgnąć po nią.    

Motyw nieprzemijający jak sama ludzkość. Miłość i miłosny trójkąt! Powieść Boczna Uliczka, to splot losów trojga ludzi, którym przyszło przez pewien okres kroczyć tą samą drogą. Radości, uniesienia, załamania wikłają się nawzajem ze sobą tworząc węzeł, przy którego rozwiązaniu, każde z nich będzie musiało zapłacić gorzką cenę. Bohaterowie starają się postępować zgodnie z zasadami, jakie im kiedyś wpojono, a jednocześnie uszczknąć kawałek szczęścia. Cóż, kiedy czasami tego nie można pogodzić. Miłość zdrada, nadzieja i cierpienie to nieodłączni, nie zawsze pożądani towarzysze ich codziennego życia. Ewa Gudrymowicz Schiller urodziła się i wychowała w Warszawie. Przez łata pracowała w Składnicy Księgarskiej, ekspediując książki w różne strony świata, wszędzie tam, gdzie znajdowała się choćby najmniejsza, spragniona ojczystego słowa, Polonia. Ewa jest matką dwojga, dorosłych już w tej chwili dzieci. Książki towarzyszyły jej zawsze, w rodzinnym domu czytali wszyscy, rodzice i sporo starsi od Ewy brat i siostra, ale to ojciec, który z racji zawodu (był zecerem), miał do czynienia z książkami na przez całe życie, nauczył ją miłości i szacunku do książek, miłości do poezji. To z jego ust mała Ewa poznawała pierwsze wiersze Mickiewicza, Słowackiego i innych poetów. Poniosła to potem w swoje dorosłe życie wdzięczna rodzicom za ten dar. Pisaniem wierszy parał się od dawna ojciec Ewy, nigdy jednak nie publikował, a część jego zapisków zginęła w zawierusze wojennej, długo przed urodzeniem Ewy. Nieliczne wiersz ojca, które ocalały, Ewa przechowuje jak największy skarb. Córka tak jak i ojciec zaczęła próbować swoich sił w pisaniu. Najpierw były to wiersze, krótkie nowelki, opowiadania, lecz prace jej tez trafiały do szuflady. Pierwszy swój wiersz napisała w wieku 13 lat. W połowie lat osiemdziesiątych opuściła wraz z dziećmi Polskę i osiadła na stałe w Kanadzie w mieście Kitchener. Po kursach języka angielskiego i zdobyciu odpowiednich kwalifikacji, przez wiele lat pracowała w służbie zdrowia. Już będąc w Kanadzie, bierze udział w konkursie literackim, miesięcznika Ewa, gdzie zdobywa nagrodę. W międzyczasie pisze i wydaje pierwszą książkę Pt. Boczna Uliczka, której pomysł w sercu nosiła od dawna. Powieść spotyka się z gorącym przyjęciem Polonii kanadyjskiej. Czytelnicy dopominają się o kontynuacje losów Anny Ewa jednak pisze i wydaje druga książkę zatytułowaną Do widzenia, profesorze, która jednocześnie jest drukowana w tygodniku Goniec, dostępnym w całej Kanadzie. Pisze również cykl nowelek pod wspólnym tytułem Portrety Kobiece, które drukowane są w odcinkach w miesięczniku Kalejdoskop, wydawanym w Ontario i w Biuletynie Polonijnym, ukazującym się w Quebek. Bierze udział w kilku polonijnych programach, radiowych i telewizyjnych. Jest również jurorka w polonijnych konkursach recytatorskich dla dzieci i młodzieży szkolnej Zarówno w powieściach jak i każdej z nowelek zawarte jest życie innej kobiety, ścieżki, na które kieruje ją los, decyzje, które podejmuje lub, których się boi podjąć. Marzenia i rozczarowania, problemy i radości dnia codziennego. Kobiety, które kreuje Ewa Gudrymowicz- Schiller, nie zaczynają swojego dnia od wizyty u kosmetyczki, a kończą na raucie, nie są ubrane w suknie od Armaniego lub Diora to nie gwiazdy, na które czatują fotoreporterzy. To kobiety takie jak my wszystkie. Swój dzień zaczynają w pośpiechu, uruchamiają niezliczone ilości, małych i wielkich spraw w ciągu doby, są matkami, żonami, kochankami. Kochają i są kochane! Czasami płacą za to gorzko, czasami są szczęśliwe, czasami przygniatają się pod ciężarem niełaskawego losu, a czasami po prostu wystarczy jeden promień słońca, żeby znów się podnieść i podążać dalej i dalej W swojej wędrówce przez życie, Ewa przygląda się światu, słucha ludzi, obserwuje zdarzenie, odbiera i doświadcza różnorodnych odczuć, ale też odczytuje ludzkie emocje i mechanizmy działań. Koduje te skarby w jakimś zakamarku umysłu, żeby użyć ich potem do budowania kolejnej fabuły. Ewa jest osobą otwartą, spontaniczną, impulsywną, ciekawa świata i ludzi. Kocha zwierzęta. W jej domu zawsze jest jakiś podopieczny, pies, ptak, lub chomik. Teraz pod jej dachem mieszka urocza kotka imieniem Kicia i miniaturowa suczka rasy Yorki -Gusia. Miłość do zwierząt a szczególnie do psów ma swój wyraz w pisaniu jej każdej opowieści pojawia się jakiś czworonożny przyjaciel. Od pięciu lat Ewa z mężem i zwierzętami mieszka w London, w prowincji Ontario, gdzie pracuje nad kolejną książką

"Jasna strona ksieżyca" to kryminał z wątkiem miłosnym. Odkrywanie prawdy czasami bywa niebezpieczne. Dążąc do celu czasami odkrywamy inne barwy życia co ukazuje książka. Księżyc ma dwa oblicza: jedną mroczną i drugą jasną.