Od niepamiętnych czasów piwo było podstawowym napojem Polaków. Aż do końca XVI wieku nie miało praktycznie żadnej konkurencji. Nie była wtedy znana herbata czy kawa. Woda była często zanieczyszczona i niebezpieczna dla zdrowia. 400 lat temu historyk Bar-tosz Paprocki pisał o nadzwyczajnej osobliwości, czyli mazurskim szlachcicu Jarzynie herbu Trzaska. Uchodził on za absolutnego dziwaka, bo... pił tylko wodę i dlatego zyskał przydomek: Woda. Niskoprocentowe piwne trunki, jak mawiał pan Rej z Nagłowic nie zaparzały głowy tak, jak bardziej ogniste napoje. Ambitna Włoszka, królowa Bona, której decyzje spotykały się często z oporem panów polskich, mawiała: Polska krew z piwa nieburzliwa. Wiedziała, że złoty napój nie odbiera rozsądku i nie prowokuje tak do burd jak mocniejsze napitki. Co prawda, bogaci panowie często nadmiernie używali wina i gorzałki. Gościnność polska już w dawnych wie-kach była przysłowiowa. Hiszpański prawnik Roizius, bohater sławnej fraszki Kochanowskiego O doktorze Hiszpanie, którego polski poeta z kompanami tak spił podczas wesołej nocy, że kładł się spać trzeźwy, a wstał pijany - tak opisywał polskie obyczaje: Żegnaj, burzliwy Krakowie, bo tutaj życie nie jest niczym jak piciem. Nadmierne picie potępiali moraliści, jednak aż do XVI wieku nie było ono zjawiskiem powszechnym. Nie przyjął się u nas moskiewski styl picia mocnej, zanieczyszczonej wódki, która jak pisał Jan Chryzostom Pasek im najbardziej śmierdzi, tym w większej jest u Moskali cenie! Przysmak taki, żeby koza wrzeszczała, gdyby jej gwałtem wlał. Chłopi i panowie szlachta pili piwo, bogatsi miód i wi-no; gorzałka długo była traktowana jako lekarstwo. Literatura staropolska i późniejsza nie oddaje należycie przewagi piwa nad innymi trunkami. Piwo było w codziennym życiu czymś tak powszechnym, że prawie niezauważalnym. Poeci zaś bardzo często naśladowali aż nazbyt dosłownie dawnych mistrzów greckich i rzymskich, którzy z oczywistych przyczyn sławili głównie wino i boskiego Bachusa. W karczmach tymczasem głównych ośrodkach życia towarzyskiego dawnych Polaków dominowało piwo i rytuały z nim związane. Na przykład rząd, czyli zwyczaj płacenia za piwo po kolei: najpierw jeden płaci za wszystkich, potem drugi, potem trzeci i tak dalej. Przestrzegano szlachciców, żeby nie siadali w rząd z chłopami. Tymczasem w czasach Piastów w karczmach panowały dość demokratyczne obyczaje. Prawo stanowiło na przykład, że chłop, który zranił szlachcica podczas biesiady w ogóle nie płacił żadnej nawiązki. Można więc przypuszczać, że jak zauważył nasz świetny pisarz historyczny Paweł Jasienica wielmożnym i pracowitym często się zdarzało biesiadować, nawet awanturować się razem. Inny przepis orzekał, iż wolno przepić kurtę, koszulę, czapkę, lecz dolnej garderoby karczmarz nie śmie przyjmować. Szlachetnie i mniej szlachetnie urodzeni rodacy wspólnie wznosili toasty: Zdrowie twoje w gębę moję. Polska Jagiellonów nie przypominała już takiej sielanki. Między stanami tworzyły się coraz większe różnice. Bogaci zdradzali piwo czy nawet staropolski miód. Wybierali zagraniczne wina i rosolisy. Niskoprocentowe piwo nadal jednak pozostawało napojem jak chleb powszednim. Dopiero w Polsce porozbiorowej zmienił się radykalnie styl picia. Tania wódka dominowała w karczmach. Coraz częstsze były przypadki... zapijania się na śmierć! Wacław Maciejowski w książce Polska i Ruś (1842) pisze: Jeżeli upiwszy się goście zwalili się z nóg, ci co pozostali przy zmysłach pili na hasło, to jest robili umowę, że gdy jeden osłabnie, drugi mocniejszy w siłach będzie miał o nim staranie, pośle po cyrulika, ażeby zalanego trunkiem ratował, a gdyby nie pomogło i przyszło opiłemu wyzionąć ducha, że pośle po księdza. Charakterystyczne są też niektóre porady lekarskie z tego okresu. Jeżeli kto nie chce być pijanym podczas jakiej ochoty, weźmij nasienia pietruszczanego, utrzyj je na proszek miałki, daj go wypić w takim trunku, jaki masz pić podczas ochoty. Uznasz prawdę, tylko spróbuj. Coraz powszechniej trzeba też stosować środki na kaca - takie jak ostryga polska, czyli żółtko, pół cytryny, szczypta soli i pieprzu. (...) Julian Tuwim głosił chwałę piwa nie tylko słowem, ale i czynem. Jego niezawodny sposób na natchnienie to kieliszek czystej, czasem dwa, potem bomba piwa. Poeta uwielbiał atmosferę małych miasteczek, pachnących piwem: Targ na rynku, W rynku szynk, A w tym szynku Dymno, piwno... W takim szynku można było niekiedy spotkać ideał kelnera doskonałego, opisywany przez Leopolda Staffa: Z czasem tak swoją sztukę posiadł doskonale, Że osłupienie budził w najstarszych bywalcach, Gdy, wyfraczony, w pędzie przyniósł na salę Tuzin bomb piwa z pianą w każdych pięciu palcach. Przytulne lokale miały swoje zalety latem i zimą. Stanisław Grochowiak wspomina słynne polskie budki z piwem, dające ulgę spragnionym podczas upalnych dni: Kiosk jest w kolorze miodu. Widać to zwłaszcza w upał. Bierzesz kufel jak krater, dymiący osami. Wokół tylko mężczyźni. XX-wieczny mistrz humoru, Jan Sztaudynger, cenił zdaje się piwo znacznie wyżej niż szampana, skoro życzył sobie, aby jego fraszki były ...lekkie jak na piwie piana Chętnie przez tęgich piwoszów spijana, A jeśli pianą kogoś uszczęśliwię, Niech smaku dojdzie też i w samym piwie. ! Piwo, jak się okazuje, również w ostatnich dwóch stu-leciach ekspansji napojów wysokoprocentowych, było obecne w kulturze polskiej, wpływało na styl picia i bie-siadowania, inspirowało artystów. Było cenionym napo-jem Pegaza, a Muzy też chętnie pociągały sobie nie tylko piwo bezalkoholowe. A jak będzie w przyszłości? Zobaczymy. Pisarze do piór! (Fragmenty) Spis treści: 1.Cud piwny 4 2. Piwo a sprawa polska 7 3. Napój królów 10 4. Bojowy środek dopingujący 15 5. Wojna piwna we Wrocławiu 18 6. Krzyżacy i Litwini 22 7. Tylko dobre duchy! 25 8. Hulaj dusza! 28 9. Na zdrowie! 31 10. Nie na zdrowie... 34 11. Rej uczy kultury picia 38 12. Kochanowski poeta biesiadny 41 13. Rycerze piwni 44 14. Krzywda chłopa 47 15. Babskie dole i niedole 50 16. Dawne przysłowia i przyśpiewki 53 17. Chrzest niewskazany... 58 18. Polskie i angielskie 61 19. Rośnie konkurencja 64 20. Opis obyczajów 66 21. Bogacze zdradzają piwo 68 22. Krasicki staje w obronie piwa 71 23. Heweliusz piwowar oświecony 74 24. Karczma. Wiedza teoretyczna 79 25. Karczma w literaturze 82 26. Gambrinus, Marchołt i Dyl 86 27. Piwne rady Pana Podstolego 90 28. Składniki. Zboże 93 29. Chmiel 96 30. Woda 99 31. Kuchnia staropolska 101 32.Zakończenie 104 Dodatek 112 Piwo po polsku 112 Staropolski słownik piwny 129 Bibliografia 131 Jan Kochańczyk Dziennikarz. Absolwent Uniwersytetu Śląskiego (polonistyka). Od roku 1975 redaktor ogólnopolskiej gazety Sport (Katowice). Droga zawodowa: od korektora do zastępcy sekretarza redakcji, kierownika działu publicystyki i szefa redakcji dodatków kolorowych. Publikacje dotyczące głównie sportów lotniczych, lekkoat-letyki, pływania i problemów ruchu olimpijskiego. Nagrody dziennikarskie i literackie miedzy innymi Grand Prix prezesa koncernu prasowego RSW (Warszawa) za cykl publikacji dotyczących sportu zawodowego w krajach socjali-stycznych (1989). Polskie opinie i dyskusje odbiły się wtedy echem także w Związku Radzieckim (epoka pieriestrojki Gorbaczowa) i przyspieszyły reformy ruchu olimpijskiego po naradzie na Kubie. Nagrody w konkursach na artykuły i opowiadania sportowe. Od 1991 roku zastępca redaktora naczelnego tygodnika filmowego Ekran, przeniesionego w tym czasie z Wars-zawy do Katowic (Grupa Fibak Noma Press). Od 1994 zastępca redaktora naczelnego tygodnika Panorama. Współpraca z katowickimi redakcjami Dziennika Śląskiego, Wieczoru, Integracji Europejskiej i in. Wydania książkowe m. in. Filmowe skandale i skandaliści (Twój Styl, 2005) oraz Ścigany Roman Polański (część biograficzna).

Poradnik, jakiego jeszcze nie było! (ebook wydanie II, w wygodnym formacie PDF, A6, str 138) Jeśli lubisz zimowe wędrówki po lesie, albo chciałbyś zadziwić swoich imieninowych lub świątecznych gości oryginalną potrawą, samodzielnie przyrządzoną ze świeżych, zimowych grzybów to ten poradnik jest właśnie dla Ciebie!!! 1) Znajdziesz w nim dokładne opisy oraz kolorowe zdjęcia wielu cennych (smakowo i zdrowotnie), zimowych grzybów, o których inni nawet nie słyszeli. 2) Poznasz ciekawe przepisy na różne smaczne, grzybowe potrawy oraz świetnie harmonizujące z nimi nalewki. 3) Będziesz mógł wypróbować wiele praktycznych porad, które dobrze zabezpieczą i ułatwią Ci zimowe wędrówki, nawet w trudnym, nieznanym terenie. 4) Być może spontanicznie się uśmiechniesz lub zadumasz, czytając wplecione w ten poradnik dygresje. Jest jeszcze jedno istotne pytanie: czy warto jest biegać zimą z laptopem po lesie, skoro można też sobie zamówić tradycyjną (czyli papierową) wersję tego poradnika? Odpowiem tu prosto i szczerze nie warto! Z laptopem nie! Ale ale można przecież wgrać ten poradnik do znacznie wygodniejszego czytnika, tableta lub smartfona, albo po prostu wydrukować naluźnych kartkach interesujące Cię zdjęcia oraz opisy i wraz z kanapką, schować je do kieszeni, a potem śmiało z nich skorzystać w terenie. Takim oto sposobem, może się okazać, że wersja elektroniczna tegoż poradnika jest równie wygodna, jak papierowa, a przy tym jest ona o wiele łatwiejsza (szybsza) do zdobycia i znacznie tańsza. Ryszard Makowski (ur. 3 grudnia 1948 w Ostródzie) pedagog, wychowawca, propagator resocjalizacji poprzez turystykę kwalifikowaną i wychowania przez sztukę ociec czworga dzieci i dziadek 11 wnuków. Dzieciństwo i młodość spędził w Łasi (pow. Maków Maz.), tam też uczęszczał do szkoły podstawowej. Następnie podjął naukę w Liceum Pedagogicznym w Różanie, a po obligatoryjnej reorganizacji tychże szkół przeniósł się do Liceum Pedagogicznego w Pułtusku. Jest absolwentem Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej w Warszawie[1\. Rozpoczynał pracę jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Sielcu. Następnie przez dwa lata pracował w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niewidomych w Bydgoszczy, a także w Domu Dziecka w Ostrołęce oraz w Społecznym Liceum Ogólnokształcącym w Ostrołęce. Jako wieloletni wychowawca i dyrektor Zakładu Poprawczego i Schroniska dla Nieletnich w Laskowcu, a także działacz PTTK - promował resocjalizację poprzez turystykę kwalifikowaną (z survivalem włącznie), którą nazywa twardą szkołą charakteru[2\Zorganizował kilkaset regionalnych i ogólnopolskich rajdów, spływów, wycieczek i szkoleń z zakresu turystyki kwalifikowanej. Ponadto propagował formę wychowania i resocjalizacji poprzez sztukę. Ucieleśnieniem tego pomysłu stała się organizacja okręgowych a potem ogólnopolskich "Przeglądów Dorobku Artystycznego Zakładów Poprawczych i Schronisk dla Nieletnich" w Wojewódzkim Domu Kultury w Ostrołęce. Po zakończeniu pracy w zakładzie jako praktyk rozpoczął działalność akademicką[3\(Kolegium Nauczycielskie w Międzylesie, a od 2002 r prowadzi zajęcia na Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Niektóre publikacje: Spostrzeżenia dotyczące obozu studentów WSPS w Zakładzie Poprawczym w Laskowcu (Szkoła Specjalna nr 2/1983) Turystyczna szkoła charakterów (Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze, nr 2/2005) Przepraszam Cię mamo (Charaktery nr 7/2005) Po co chodzić po górach (Wychowawca nr 6/2006) Krótki film o zabijaniu opowieść o Waldku (Emocje nr. 2/2011) Przepraszam, czy tu biją? Ależ tak! (Emocje nr 4/2011) Zimą na grzyby- poradnik (ebook) wydanie I, wydawnictwo EscapeMagazine.pl, 2007, ISBN 978-83-60320-37-2 Za murami poprawczaka (książka), wydawnictwo Łośgraf, 2009, ISBN 978-83-87572-09-9 Wiersze dla żony (tomik) wydanie prywatne 2008 Z rodzinnego gniazda (książka) wydanie prywatne 2011 Poetycki Almanach Kurpiowszczyzny (praca zbiorowa) T.P.O, 2009, ISBN 978-83-88169-60-1

Kiedy wszedł na ekrany znakomity film Francisa Forda Coppoli Ojciec chrzestny, posypały się gromy na twórców. Zarzucano im szczególnie wyrafinowane okrucieństwo. Nie chodziło bynajmniej o liczne sceny krwawych porachunków między gangsterami. Miłośników zwierząt oburzył przede wszystkim obraz odciętego, końskiego łba, w łóżku jednego z bohaterów. Nie pomagały wyjaśnienia, że głowę czworonoga zakupiono w wytwórni konserw dla piesków, a zwierzę potraktowano i uśmiercono prawdziwie po ludzku. Nasi przodkowie byli chyba mniej wrażliwi. Końskie łby uchodziły za szczególny przysmak, godny hetmańskich ust. Jeszcze w połowie XIX wieku dostojny pan Roman Sagnuszko, aby uczcić czcigodnego pułkownika Marcelego Tarnowskiego, zaserwował mu głowę źrebięcia na półmisku. Wiadomo, że w dawnych czasach u nas tylko przed hetmanem taki półmisek stawiano przytacza słowa dawnego pamiętnikarza Elżbieta Kawecka (W salonie i w kuchni). Inni goście musieli zadowolić się mniej atrakcyjnymi fragmentami pieczonego źrebaczka. Dawne książki kucharskie wywierają czasami takie wrażenie, jak horror Teksaska masakra piłą mechaniczną. Jedno szczęście, że ludzkie sumienia nie zawsze były uśpione i zwierzęta częstowano narkotykami... Ale przepis na półżywe kurczęta może budzić grozę. Ptaki pojono wódką, potem skubano na żywo, przypiekano nad ogniem i podawano na stół. Kiedy smakosz kłuł je widelcem, porywały się do lotu z wielkim podziwieniem gości. Szczególną litość budzić może los bardzo popularnych w staropolskiej kuchni kapłonów (kastrowanych kogutów) i pulard (kastrowanych kur). Kaleczono je, by szybko rosły i obrastały tłuszczem. A potem... To już historia dla ludzi o wyjątkowo mocnych nerwach. Krystyna Bockenheim w książce Przy polskim stole przytacza dawne przepisy na utuczenie kapłona w kilka godzin: Wziąć masła twardego i w kulki go rozrobić. Tymi kulkami nakarmić kapłona i póty go gonić, póki zmordowany nie ustanie. Po małej chwili toż samo raz drugi i trzeci uczynić. Masło w nim przez agitacją rozgrzane i roztopione po całym się rozejdzie. Zabić go potem i w zimną wodę włożyć; będzie tłusty jak utuczony. Inna receptura: Weźmi kapłona żywego, nalej mu lejkiem w gardło octu winnego, a zawiąż i zawieś przez godzin pięć. Oskub pięknie, ochędoż, upiecz zwyczajnie albo nagotuj jako chcesz. Brr! Druga połowa XVIII wieku w Polsce upłynęła pod znakiem panowania dwóch naszych ostatnich królów: Augusta III i Stanisława Augusta Poniatowskiego. Jakże różni to byli królowie! Wyznaczyli także dwie różne epoki w kuchni polskiej. August III był żarłokiem. Uwielbiał specjały zarówno saskiej, jak i polskiej barokowej kuchni. Jędrzej Kitowicz pisał w swoich Pamiętnikach: Jadał tłusto i wiele: kuchnia jego nie miała równej w Europie tak co do wytworności potraw, jak co do wielkości ich; kucharzów, kuchcików, posługaczy kuchennych, pomywaczek liczbę do setnej dochodzącą. Choć sam jeden obiadował, zastawiano jednak przed niego 20 potraw i po tym wety i cukry. Natomiast Stanisław August jadał dobrze, ale nie za wiele. Jego styl naśladowali liczni polscy panowie i damy dbające o talię. Na sławnych obiadach czwartkowych podawano barszcz z uszkami, zimne wędliny, kiełbasy, paszteciki, a jako danie podstawowe ulubioną przez króla pieczeń baranią. Król Staś uwielbiał ostrygi, zarówno świeże, prosto z Hamburga, jak i marynowane. Zachodnie przysmaki coraz częściej pojawiały się na pańskich stołach. Nieoceniony kronikarz Jędrzej Kitowicz notował w Opisie obyczajów: Nie ustępując nasi Polacy w niczym Włochom i Francuzom, nawykli powoli, a dalej w najlepsze specjały obrócili owady i obrzezki, którymi się ojcowie ich jak jaką nieczystością brzydzili. Jedli żaby, żółwie, ostrygi, ślimaki, granele, to jest jądrka młodym jagniętom i ciołkom wyrzynane, grzebienie kurze i nóżki kuropatwie (same paluszki nad świecą woskową przypiekane), w których sama tylko imaginacyja jakiegoś smaku dodawała. Większość obywateli Rzeczypospolitej jadła te przysmaki dalej po staropolsku, czyli palcami. Stanisław August zaś należał już do tych oświeconych monarchów, którzy po mistrzowsku posługiwali się grabkami, czyli widelcem. Jacy byli ci dawni Polacy, biesiadujący przy mniej lub bardziej suto zastawionych stołach? Lektury szkolne dają nam najzupełniej wypaczony obraz dawnych czasów. Współcześni nabierają przekonania, że obywatele Polski Piastów czy Rzeczypospolitej Obojga Narodów patrzyli na świat oczami Kopernika, Kochanowskiego, Krasickiego czy Mickiewicza. Niestety, mentalność naszych przodków znacznie lepiej oddaje lektura pierwszej polskiej encyklopedii Nowych Aten księdza Benedykta Chmielowskiego. Dziś czyta się opisy zacnego dziekana rohatyńskiego jak Zieloną gęś mistrza Ildefonsa. Gałczyński był mistrzem humoru, encyklopedysta Benedykt zaś najzupełniej serio w latach 1745 1756 przekazywał dostępną mu wiedzę na kartach swej czterotomowej encyklopedii. (Fragmenty) Jan Kochańczyk Dziennikarz. Absolwent Uniwersytetu Śląskiego (polonistyka). Od roku 1975 redaktor ogólnopolskiej gazety Sport (Katowice). Droga zawodowa: od korektora do zastępcy sekretarza redakcji, kierownika działu publicystyki i szefa redakcji dodatków kolorowych. Publikacje dotyczące głównie sportów lotniczych, lekkoat-letyki, pływania i problemów ruchu olimpijskiego. Nagrody dziennikarskie i literackie miedzy innymi Grand Prix prezesa koncernu prasowego RSW (Warszawa) za cykl publikacji dotyczących sportu zawodowego w krajach socjali-stycznych (1989). Polskie opinie i dyskusje odbiły się wtedy echem także w Związku Radzieckim (epoka pieriestrojki Gorbaczowa) i przyspieszyły reformy ruchu olimpijskiego po naradzie na Kubie. Nagrody w konkursach na artykuły i opowiadania sportowe. Od 1991 roku zastępca redaktora naczelnego tygodnika filmowego Ekran, przeniesionego w tym czasie z Wars-zawy do Katowic (Grupa Fibak Noma Press). Od 1994 zastępca redaktora naczelnego tygodnika Panorama. Współpraca z katowickimi redakcjami Dziennika Śląskiego, Wieczoru, Integracji Europejskiej i in. Wydania książkowe m. in. Filmowe skandale i skandaliści (Twój Styl, 2005) oraz Ścigany Roman Polański (część biograficzna).

Jedzenie pełni ogromnie ważną rolę w życiu Francuzów. Jakość potraw ma swoje źródło w niespotykanej dbałości o surowiec. Prawdziwy kuchmistrz, choćby ten domowy, nie szuka mięsa czy warzyw w supermarkecie, jeśli tylko może, kupi je na pobliskim bazarku lub u znanego, pewnego sprzedawcy. Następny warunek to absolutna świeżość produktów. Jest to bardzo waż ne, bowiem większość warzyw i dodatków podaje się jako samodzielne potrawy, często przed głównymi posiłkami. Najczęściej jest to zielona sałata z oliwą, octem i czosnkiem lub innymi sosami.

Kuchnia grecka nazywana jest przez specjalistów od kulinariów kuchnią zdrową i prostą, zapewne ze względu na ilość jarzyn, owoców i ryb, które często surowe, goszczą na greckich stołach. Prosty sposób przyrządzania daje nam gwarancję, że potrawa uda się znakomicie, a jej smak nie będzie różnił się od tego poznanego w czasie wakacyjnych wypraw, a dla tych, którzy nie odwiedzili jeszcze kraju bogów i igrzysk, będzie zachętą do podróży. Życzymy Państwu niezapomnianych doznań kulinarnych - smacznego!

Kuchnia tego kraju bazuje na specjalnościach regionalnych. Wiele z nich jednak na trwałe zagościło na stołach w całym kraju. Tak stało się w XX wieku, kiedy to wraz z rozwojem transportu, ludzie masowo przemieszczali się, a wraz z nimi wiedza o regionalnych specjałach. Do dziś jednak w Hiszpanii można znaleźć wiele potraw, które są charakterystyczne właśnie dla regionów, w których się je podaje. Na wybrzeżu królują ryby i owoce morza podawane na tysiące sposobów. W głębi kraju na stołach najczęściej pojawiają się różnego rodzaju mięsa, a w górach rośliny strączkowe i wszechobecna jagnięcina.

Kuchnia indyjska lubuje się w bogactwie swych przypraw. Są one zazwyczaj ostre i tworzą kolorowe mieszanki, nieraz zabarwiając inne składniki. Spośród najpopularniejszych wymienić można choćby imbir, cynamon, kardamon, kolendrę, chili oraz mieszankę zwaną garam masala. Kuchnia indyjska to w dużej mierze bogactwo potraw wegetariańskich. Hindusi z biedniejszych regionów przez wieki musieli sobie radzić bez mięsa, co w pełni im się udawało i nadal udaje. Nie oznacza to jednak zupełnego braku potraw mięsnych w tej kuchni; wprost przeciwnie są one dość liczną reprezentacją w tej książce, natomiast z przyczyn religijnych nie znajdzie się tutaj dań z wołowiny.

W prezentowanej książce nie znajdą Państwo prastarych przepisów na frykasy ciągle jeszcze serwowane w niektórych regionach Meksyku - wymienić tu choćby można chapulines (świerszcze ze stanu Oxaca), escamole (jajeczka mrówek) i huitlacoche (grzyby pasożytujące na kukurydzy). Nawet jeśli takie dania mogłyby być ciekawym doświadczeniem kulinarnym, to już z dostępnością składników troszkę gorzej... Za to znajdą Państwo inne meksykańskie dania, co ważne przyrządzane z produktów bardziej tradycyjnych.

Dla większości z nas kuchnia rosyjska może kojarzyć się przede wszystkim z daniami takimi, jak bliny, pielmieni czy ruskie pierogi. Jednakże w tak rozległym kraju jak Rosja bogactwo wszelkich potraw jest znacznie większe niż krążące o tej kuchni schematy. Główną rolę na rosyjskim stole odgrywają dwie potrawy, o których mówi słynne przysłowie: "szczi i kasza - żywicielki nasze". Pierwsza z nich to zupa jarzynowa, najczęściej z kapustą jako głównym składnikiem. Kasza natomiast wchodzi w skład wielu farszów lub stanowi podstawę dań takich, jak słynna kasza guriewska. Legenda mówi, że minister finansów carskiej Rosji przygotował to danie dla uczczenia zwycięstwa nad Napoleonem.

Kulinarna sztuka węgierska należy do bardziej znanych i charakterystycznych w Europie. Świat odkrył kuchnię węgierską w 1878 roku, podczas międzynarodowej wystawy w Paryżu, gdzie budapeszteńscy kucharze zaprezentowali prawdziwe sensacje kulinarne.

Na szczególną uwagę w tej kuchni zasługują papryka, cebula i czosnek. Na Węgrzech można znaleźć chyba wszystkie odmiany papryki stosowanej w olbrzymiej ilości zarówno pod postacią świeżych owoców tego warzywa, jak i przyprawy.

Jedzenie jest dla Włochów niezwykle ważne. Każdego dnia spędzają przy stole wiele godzin, rozkoszując się każdym daniem i winem. Ale należy wiedzieć, że kuchnia włoska nie jest jednolita. Położenie geograficzne od gór do morza, a w związku z tym zróżnicowanie klimatyczne, dostępność składników, a także kultywowane tradycje powodują, że praktycznie w każdym z czterech regionów Włoch zjemy coś innego, oryginalnego.

Kuchnia północno-wschodnich Włoch spośród licznych tradycyjnych specjałów pierwsze miejsce na stole wenecjan zajmują świeże ryby z jeziora Garda i owoce morza z Adriatyku. W następnej kolejności warzywa sezonowe: groch, dynia, szparagi oraz mięso i sery. Na północnym wschodzie jada się makaron, ale bardziej typowa jest tu polenta wyrabiana z mąki kukurydzianej, jak również wiele odmian risotto.

Położenie geograficzne Grecji, Włoch, Hiszpanii i południowej Francji w rejonie Morza Śródziemnego, w ciepłym i wilgotnym klimacie, w znaczący sposób wpłynęło na nawyki żywieniowe mieszkańców tych krajów i to jak wykazały badania naukowe z dobrym dla ich zdrowia skutkiem. Średnia długość życia jest w tych okolicach najdłuższa w Europie. Co najdziwniejsze dieta śródziemnomorska nie jest wcale uboga w tłuszcze. W rzeczywistości mieszkańcy tych krajów jedzą dużo więcej tłustych potraw niż na przykład my, Polacy.

Sięgająca czasów biblijnych kuchnia żydowska jest jedną z najstarszych kuchni świata. Jest ona tajemnicza, obwarowana surowym prawem religijnym, przygotowywana według znanych od stuleci przepisów i zwyczajów bogatych w symbole. Sprawia wrażenie kuchni dla wtajemniczonych, dostępnej tylko nielicznym i wybranym.

Mamy nadzieję, że książka ta będzie niezapomnianą podróżą w głąb tradycji i niezwykłej historii sprzed wieków - smacznego.

Oddajemy w Państwa ręce książkę z przepisami kulinarnymi charakterystycznymi dla regionu Małopolski. Korzystając z tych przepisów będziecie Państwo mogli poznać i posmakować potraw, które przygotowywało wiele pokoleń Polaków z tego regionu. Stanowią one część jego historii i kultury. Poznacie Państwo przepisy na małopolskie przystawki, zupy, dania główne, dodatki oraz pyszne ciasta i desery. Zachęcamy Państwa do skorzystania z książki i życzymy wiele radości podczas przygotowywania i degustacji tych wspaniałych potraw.

Oddajemy w Państwa ręce książkę z przepisami kulinarnymi charakterystycznymi dla regionu Wielkopolski. Korzystając z tych przepisów będziecie Państwo mogli poznać i posmakować potraw, które przygotowywało wiele pokoleń Polaków z tego regionu. Stanowią one część jego historii i kultury. Poznacie Państwo przepisy na wielkopolskie przystawki, zupy, dania główne, dodatki oraz pyszne ciasta i desery. Zachęcamy Państwa do skorzystania z książki i życzymy wiele radości podczas przygotowywania i degustacji tych wspaniałych potraw.

Oddajemy w Państwa ręce książkę z przepisami kulinarnymi charakterystycznymi dla regionu Kujaw. Korzystając z tych przepisów będziecie Państwo mogli poznać i posmakować potraw, które przygotowywało wiele pokoleń Polaków z tego regionu. Stanowią one część jego historii i kultury. Poznacie Państwo przepisy na kujawskie przystawki, zupy, dania główne, dodatki oraz pyszne ciasta i desery. Zachęcamy Państwa do skorzystania z książki i życzymy wiele radości podczas przygotowywania i degustacji tych wspaniałych potraw.

Oddajemy w Państwa ręce książkę z przepisami kulinarnymi charakterystycznymi dla regionu Mazowsza. Korzystając z tych przepisów będziecie Państwo mogli poznać i posmakować potraw, które przygotowywało wiele pokoleń Polaków z tego regionu. Stanowią one część jego historii i kultury. Poznacie Państwo przepisy na mazowieckie przystawki, zupy, dania główne, dodatki oraz pyszne ciasta i desery. Zachęcamy Państwa do skorzystania z książki i życzymy wiele radości podczas przygotowywania i degustacji tych wspaniałych potraw.

Oddajemy w Państwa ręce książkę z przepisami kulinarnymi charakterystycznymi dla regionu Pomorza i Kaszub. Korzystając z tych przepisów będziecie Państwo mogli poznać i posmakować potraw, które przygotowywało wiele pokoleń Polaków z tego regionu. Stanowią one część jego historii i kultury. Poznacie Państwo przepisy na pomorskie i kaszubskie przystawki, zupy, dania główne, dodatki oraz pyszne ciasta i desery. Zachęcamy Państwa do skorzystania z książki i życzymy wiele radości podczas przygotowywania i degustacji tych wspaniałych potraw.

Oddajemy w Państwa ręce książkę z przepisami kulinarnymi charakterystycznymi dla regionu Warmii i Mazur. Korzystając z tych przepisów będziecie Państwo mogli poznać i posmakować potraw, które przygotowywało wiele pokoleń Polaków z tego regionu. Stanowią one część jego historii i kultury. Poznacie Państwo przepisy na warmińskie i mazurskie przystawki, zupy, dania główne, dodatki oraz pyszne ciasta i desery. Zachęcamy Państwa do skorzystania z książki i życzymy wiele radości podczas przygotowywania i degustacji tych wspaniałych potraw.

Oddajemy w Państwa ręce książkę z przepisami kulinarnymi charakterystycznymi dla kuchni polskiej. Korzystając z tych przepisów będziecie Państwo mogli poznać i posmakować potraw stanowiących zarówno część historii i kultury polskiej, jak i tych współczesnych, nowoczesnych, w których rozsmakowali się Polacy w ostatnich czasach.

W tej książce znajdziecie Państwo przepisy na tradycyjne potrawy wigilijne. Będziecie mogli przyrządzić świąteczny barszcz i zupę grzybową, uszka i pierogi, śledzie, karpia i inne ryby, kapustę z grzybami, kutię i wiele innych dań jakie Polacy spożywają w ten niezwykle ważny dla nich dzień. Zachęcamy Państwa do skorzystania z książki i życzymy wiele radości podczas przygotowywania i degustacji wspaniałych potraw.

Wino nieprzypadkowo określane jest mianem królewskiego napoju. Mimo stale rosnącej oferty win produkowanych w profesjonalnych winiarniach na całym świecie oraz ich powszechnej dostępności na rynku, nadal systematycznie rośnie liczba tych, którzy mają ambicje samemu wcielić się w rolę winiarza i wyprodukować napój, który zachwyci podniebienia rodziny, przyjaciół i znajomych.

Do nich właśnie adresowana jest niniejsza publikacja, zawierająca praktyczne porady dotyczące receptury i produkcji win w warunkach domowych. Potencjalnym winiarzem amatorem może zostać każdy, choćby posiadacz niewielkiego ogródka, który chce poświęcić nieco wolnego czasu i ma ambicje przetworzenia nadmiaru własnych owoców w wartościowy i smaczny napój. To wcale nie takie trudne.

Przekonaj się sam...

Mięso jest źródłem pełnowartościowego białka, będącego najważniejszym składnikiem pożywienia, którego nie można zastąpić innymi produktami. Białko wchodzi w skład wszystkich komórek, tkanek i organów człowieka. Prawidłowy rozwój młodego organizmu zależy od tego, czy jego zapotrzebowanie na białko jest zaspokojone. Mięso zawiera też witaminy z grupy B, witaminę A oraz żelazo.

W książce znajdą Państwo zastosowanie mięs wieprzowego, cielęcego, wołowego oraz baraniny. Opisane zostały podział tuszy wołowej i wieprzowej, sposoby przygotowania  i przechowywania wyrobów. Dopełnieniem tego kulinarnego kompendium jest zbiór ponad 80 przepisów na znakomite wyroby według tradycyjnych, polskich receptur.

Książka zawiera 250 przepisów na zupy i drugie dania obiadowe. Różnorodność jest ogromna - od tradycyjnego rosołu czy ogórkowej, po wykwintne zupy z kuchni francuskiej, albo przecierane kremy. Na drugie danie serwujemy zarówno kotlet mielony jak i roladki mięsne z pistacjami - czyli coś i dla tradycjonalistów, i dla poszukujących nowych, zaskakujących zestawień smakowych.

Dodatkowo na końcu alfabetyczny indeks tytułów sprawia, że poruszanie się po treści książki jest banalnie łatwe. Zapraszamy do gotowania - no bo nie ma to jak domowy obiadek!

Czasy, kiedy przygotowanie domowych przetworów było po prostu koniecznością dawno juą minęły. Dziś smażenie konfitur, przyrządzanie soków, wekowanie marynat to modne hobby, a jaka przyjemność smakowania domowych specjałów!

Przygotowaniu przetworów domowych poświęcamy się szczególnie w lecie. Mogą to być owoce, warzywa, grzyby czy też inne płody leśne - wszystko w jakiś sposób można zakonserwować. Dzięki temu, w okresie zimowym wystarczy sięgnąć na półkę w spiżarce lub zejść do piwnicy, a nasza zachcianka zostanie zaspokojona. w ten sposób w zimowe dni nie jesteśmy skazani na brak warzyw i owoców...

Śniadania. Najczęściej wchłaniane w pośpiechu, między myciem zębów a założeniem butów i wybiegnięciem do pracy. A przecież mówi się o nich najważniejszy posiłek dnia. Czasami w weekendy zmieniamy zwyczaje i śniadania staramy się bardziej celebrować, ale często jest też tak, że nawet kiedy się staramy to zrobić, to po całotygodniowym zaniedbaniu tematu po prostu brakuje nam pomysłu i śniadanie niby odświętne, ale dziwnie nijakie i szare. A może śniadanie takie jak w restauracji? Nic prostszego!

Turcja leży na styku dwóch wielkich kręgów kulturowych: europejskiego i arabskiego, taka też jest jej tradycyjna kuchnia, w której dominują dwa główne nurty specyfika kuchni krajów basenu Morza Śródziemnego i Półwyspu Arabskiego.

Jaka jest więc ta kuchnia pogranicza? Ze względu na klimat i ukształtowanie terenu można wyróżnić w niej kilka trendów. Po pierwsze, Turcja jest krajem górzystym, w jej pasterskiej historii i wędrownym trybie życia narodowych wojowników można znaleźć źródło dominującego sposobu przyrządzania mięsa: nad paleniskiem prastare grupy wędrowne piekły duże kawałki mięsa bogato przyprawione bujnie rosnącym na terenie Turcji tymiankiem. Należy podkreślić, że współcześnie także zazwyczaj mięso pieczone jest na ruszcie. Najczęściej używanym gatunkiem mięsa do dziś jest więc baranina, jagnięcina, a także wołowina.

Oddajemy w Państwa ręce książkę z przepisami kulinarnymi charakterystycznymi dla  kuchni polskiej. Korzystając z tych przepisów będziecie Państwo mogli poznać i posmakować potraw stanowiących zarówno część  historii i kultury polskiej, jak i tych współczesnych, nowoczesnych, w których rozsmakowali się Polacy w ostatnich czasach. W tej książce poznacie Państwo przepisy na dania mięsne przygotowane z cielęciny, jagnięciny, dziczyzny, wołowiny i wieprzowiny. Zachęcamy Państwa do skorzystania z książki i życzymy  wiele radości podczas przygotowywania i degustacji tych wspaniałych potraw.

Oddajemy w Państwa ręce książkę z przepisami kulinarnymi charakterystycznymi dla  kuchni polskiej. Korzystając z tych przepisów będziecie Państwo mogli poznać i posmakować potraw stanowiących zarówno część  historii i kultury polskiej, jak i tych współczesnych, nowoczesnych, w których rozsmakowali się Polacy w ostatnich czasach. W tej książce znajdziecie Państwo przepisy na dania z ryb. Będziecie mogli przyrządzić ryby gotowane i duszone, smażone, pieczone i zapiekane, wypróbujecie przepisy na sałatki i inne pyszne rybie rozmaitości.Zachęcamy Państwa do skorzystania z książki i życzymy  wiele radości podczas przygotowywania i degustacji wspaniałych potraw.

Oddajemy w Państwa ręce książkę z przepisami kulinarnymi charakterystycznymi dla  kuchni polskiej. Korzystając z tych przepisów będziecie Państwo mogli poznać i posmakować potraw stanowiących zarówno część  historii i kultury polskiej, jak i tych współczesnych, nowoczesnych, w których rozsmakowali się Polacy w ostatnich czasach. W tej książce znajdziecie Państwo wiele pomysłów i przepisów na sałatki i surówki. Będziecie Państwo mogli przyrządzić sałatki z mięsem lub wędliną, z rybą lub owocami morza, dla jaroszy, z  owoców oraz niezwykle zdrowe i smaczne surówki. Zachęcamy Państwa do skorzystania z książki i życzymy  wiele radości podczas przygotowywania i degustacji tych wspaniałych potraw.

Oddajemy w Państwa ręce książkę z przepisami kulinarnymi charakterystycznymi dla  kuchni polskiej. Korzystając z tych przepisów będziecie Państwo mogli poznać i posmakować potraw stanowiących zarówno część  historii i kultury polskiej, jak i tych współczesnych, nowoczesnych, w których rozsmakowali się Polacy w ostatnich czasach. W tej książce znajdziecie Państwo wiele różnorodnych przepisów na niezwykle popularne w Polsce zupy. Będziecie mogli przyrządzić zupy mięsne, żury, zupy dla jaroszy, zupy kremy, a także zupy mleczne i owocowe. Zachęcamy Państwa do skorzystania z książki i życzymy wiele radości podczas przygotowywania i degustacji tych wspaniałych potraw.